De verborgen stad ofwel Machu Picchu

Na het zien van de ruïnes van Pisac, Ollantaytambo, Moray, Saqsayhuaman en nog een paar anderen, moest Machu Picchu wel erg indrukwekkend zijn om mij nog te kunnen verbazen. Na de hobbelige maar verplichte treinrit kwamen we aan is een bijna kunstmatige stad.
Agues Calientes bestaat uit niet veel meer dan souvenirwinkels, restaurants en hotels. Je zou bijna denken dat je in een vakantieoord van Turkije bent terecht gekomen! We hadden dan ook nog het geluk dat er juist die avond een groot podium voor de politieke partij (binnenkort verkiezingen..) van "mama met kindje" voor ons hotel stond opgesteld. Met een kamer aan de voorkant, wetende dat het "spectakel" zeker tot middernacht ging duren (zelf tot 2u..) en met de wekker om 5u30, wisten we al dat slapen erg moeilijk ging zijn... Maar voor dat de volgende bende toeristen in het hotel aankwam, had ik al een kamer aan de achterkant kunnen bemachtigen :).

In eerste instantie wou ik de klim naar Machu Picchu te voet doen: 2 km maar wel de hele tijd trappen omhoog.. Maar ik zag dat zitten, de gids raadde het mij af, we deden tenslotte nog de Wayna Picchu, ben ik die mens dankbaar!

We hadden graag de zonsopgang op Machu Picchu meegemaakt (daarmee de vroege wekker..) maar toen we daar rond 6u40 aankwamen, bleek het hele complex nog onder de wolken te zitten, dus weinig te zien en al zeker geen zonsopgang :'(.

Toen de zon het dan toch van de wolken overwon, zagen we inderdaad een mooie audentieke verlaten stad.

Machu Picchu is nog voor 80% hetzelfde als in de 16de eeuw toen het werd gebouwd. Enkel de strooien dakken worden soms vervangen.

Maar het heeft wel te leiden onder de dagelijkse duizenden toeristen. We hadden geluk, wij mochten nog een hele dag erin ronddwalen, maar binnen enkele maanden wordt het bezoek tot 2 uur beperkt.. Wat uiteraard veel te weinig is..
Om er een mooi uitzicht te hebben, kun je de berg die er naast ligt beklimmen.

Die berg dus naast Linton..
Avonturiers dat we zijn, hebben we dit natuurlijk in onze planning opgenomen :).

Na 1,5 u klimmen bereikt je de top van Wayna Picchu. Het was afzien maar het was het waard. Met precies ons hoofd deels in de wolken konden we vanuit de lucht de hele stad aanschouwen.

Nadat we alles zowat hadden gezien, hebben we toch de bus naar beneden links laten liggen en zijn we aan de afdaling van Machu Picchu naar Agues Calientes te voet begonnen. Eigenlijk weinig spannends.. Het gebied ligt al deels in de jungle en is op zich wel mooi maar een uur afdalen tussen bomen na onze klim en afdaling van de Wayna hadden we het een beetje met de bomen gehad..

Liefje in de jungle :)

Komt daarbij dat de insecten mijn witten benen heel graag zien..

Agues Calientes dankt zijn naam aan de warm waterbronnen dat het stadje rijk is. Ideaal dus om na het afzien nog eens te relaxen voor we de in totaal 4u durende trein- en busreis aangingen. Veel toeristen dachten er zo over zodat we als haringetjes in een tonnetje zaten.

Ok dat begrijp ik wel, maar het water was zo vies dat we er eigenlijk maar half in durfden...

Relaxen moest dus op de trein gebeuren of misschien nog beter op onze laatste dag van onze vakantie, morgen dus..
Moe, versleten maar heel tevreden!

De heilige vallei

Een excursie in de heilige vallei mocht ook niet ontbreken. Deze situeert zich tussen Cusco en Machu Picchu. Een eerste stop houden we in Chinchero. Dit dorpje staat onder meer bekend voor haar weverstechnieken en uiteenzettingen voor de toeristen die graag eens het proces van dichtbij willen zien. We krijgen een demonstratie vanaf het ruwe alpacawol tot een eindprodukt (in dit geval een tafelkleed).

Geen spaghetti in deze pot, maar wel alpacawol die het gewenste kleurtje krijgt na één uur koken in combinatie met het gepaste natuurlijke component. Bvb. kleine kevers die leven op de cactussen en rode kleur afgeven bij het pletten.

Motiefjes maken in het tafelkleed. Deze vrouwen zijn hier uiterst bedreven in.

Even verder verbroederen we met onze dikke vrienden, de alpaca's. :-)

Vervolgens bracht onze private gids, in voortreffelijk Engels overigens (wat geen garantie is hier), ons naar Moray. Deze wel heel opmerkelijke terrassen bestaan in tegenstelling tot de gewone terrassen uit concentrische cirkels. Vermoedelijk werden hier experimenten uitgevoerd door de Quechua, het volk van de Inca. Het levert in elk geval een mooi plaatje op.

Daarna volgde een mooie wandeling (afdaling deze keer!) naar Maras, waar we de bekende zoutmijnen een bezoekje brachten. Tussendoor vonden we de tijd om onze naam te vereeuwigen op een cactus.

De zoutmijnen of liever zoutvallei van Maras bestaat uit verschillende terrassen waar zout uit de rotsen gegenereerd wordt via het water dat uit de bergen vloeit. Via een proces van evaporatie (of verdamping om het dan minder geleerd te maken) wordt de oplossing van dit zoutwater herleidt tot zoutstenen.

 De terrassen worden bewerkt door lokale families. Elkeen beschikt over zo'n 8-tal zoutputten.

Vervolgens ging de trip verder naar Ollantaytambo. Dit dorpje is gekend als uitvalsbasis om de treinrit aan te vangen naar Aguas Calientes, het zeer toeristische dorpje dat als enige bestaansreden het vlakbij gelegen wereldwonder Machu Picchu heeft.

Ollantaytambo zelf trekt een horde toeristen aan omwille van de spectaculaire terrassen, de grote monolithische stenen (altijd indrukwekkend om een steen in één stuk te zien staan, passend in een grotere constructie) en het vernuft aan hydraulische systemen. Hoe de Inca's hun watervoorzieningen konden sturen blijft op de dag van vandaag nog steeds een raadsel. Op verscheidene plaatsen waar water uit de stenen vloeit hebben wetenschappers en archeologen nog steeds geen idee wat de bron is van dat water. Heerlijk mysterieus!

Een anderhalf uur durende treinrit brengt ons vervolgens in Aguas Calientes. Machu Picchu komt nu wel heel erg dicht bij...

Cusco

Na een wel erg lange busrit (vanuit Puno zo'n 8 uur rijden, dankzij onder meer motorpech onderweg) kwamen we woensdagnamiddag toe in Cusco, hoofdstad van de Inca (nu zo'n 400000 inwoners). Het werd ons al snel duidelijk dat deze stad niet te vergelijken was met alle andere steden die we tevoren bezochten. Veel mooier, rustiger, veiliger (veel politie op straat), met een rijke historische achtergrond. We hebben duidelijk het beste voor het laatste bewaard. Samen met Machu Picchu het absolute orgelpunt van onze reis.

In Cusco kregen we snel een goed beeld van hoe slim de Inca's waren. Van de bouwstijl (wapenen tegen aardbevingen!) over astronomie (perfecte ligging voor het bouwen van tempels in functie van de stand van de zon doorheen het jaar) tot agricultuur (gewassen kweken op de talrijke terrassen en het bewaren van al hun voedsel, tot jaren na de oogst). Je voelt je uiteindelijk zó klein als je de vergelijking maakt tussen de inventiviteit en kennis van de Inca's en wat wij 'maar' weten. Nochtans is de gemiddelde lengte van deze locals niet groter dan 1m57... ;-)

De prachtige kathedraal met al zijn gouden versieringen, een museum over de architectuur (zeg maar genie) van de Inca's en een voorstelling van de plaatselijke oorspronkelijke klederdracht in dans en muziek gebracht. Dit alles geeft ons een prachtig beeld van waar het hier allemaal om draait in Cusco.

Voor avonturiers zoals we zijn, kon er natuurlijk ook geen klim- en klauterwerk ontbreken. Gans bovenaan één van de vele bergen rondom Cusco (dat schijnbaar netjes in de vallei ligt ingemetst, niet toevallig zo gekozen) stond een beeld dat ons ferm aan Rio de Janeiro deed denken. Deze kleine broer (8m hoog) van de Braziliaanse variant is de plek bij uitstek voor een mooi overzicht op de stad Cusco.

Tot onze verbazing vroegen meerdere mensen om op de foto te mogen staan met Cindy. Even daarvoor was liefje ook al door vele mannenogen gevolgd bij het bezoek aan één van de vele sites. Haar bolletjeskleed zal hier wel voor iets tussen zitten. In elk geval lijkt liefje hier wel heel populair in Peru! :-)

's Avonds koelt het na zonsondergang wel heel snel af in Cusco (en eigenlijk in Peru in het algemeen). Wij zijn dat in ons eigen landje wel wat gewoon. Toch doen we qua kledij maar al te graag mee met de Peruviaantjes.

Het eten valt in Peru nog verrassend goed mee. Ik heb wel al enkele malen de woorden 'intolerancia a lactosa' moeten gebruiken, maar anders hebben we geen klagen. Het plaatselijke bier, de Cusqueña, smaakt prima. De tegenganger uit die andere grootstad, de Arequipeña, smaakt echter nergens naar en doet eerder denken aan een niet nader genoemd Hollands biermerk. :-)
De plaatselijke gerechten hebben we ook al geprobeerd. De "ceviche" staat hoog aangeschreven, maar dit gerecht van rauwe vis met veel te veel limoen vinden wij maar niks. De "cuy" [koei] is dan weer wel lekker, maar daarvoor moet je wel eventjes een knop omdraaien.

Dit is namelijk guinea pig, bij ons beter bekend als cavia...

Straks volgt nog de heilige vallei en Machu Picchu. Spannend!

Taquile: een overnachting op het Titicacameer

Maandag moesten we vroeg opstaan om klaar te staan voor een bezoek aan de drijvende eilanden van Uros en het eiland Taquile, alwaar we zouden overnachten bij een plaatselijke familie.

Een boottochtje van in totaal 2,5 uur heen zou ons ter plaatse brengen.

Na een dik half uur varen kwamen we eerst aan bij een zeer merkwaardig fenomeen: meer dan 80 eilandjes, vaak niet meer dan 30 meter breed, die drijven op het meer en bewoond worden door een volk, genaamd Uros. Dit volk werd destijds verdreven door de Inca's waarna ze het meer opvluchtten en erin slaagden om eilandjes te maken uit riet. Tot op de dag van vandaag leeft dit volk nog steeds op deze eilandjes afgezonderd van de buitenwereld. Elke ochtend lijkt het wel alsof ze een show opvoeren om de toeristen te behagen en om ze, uiteraard, ook nog eventjes wat geld uit hun zakken te kloppen, zo gaat dat nu eenmaal. Zo heeft iedereen er wat aan. :-)

Na Uros ging de boottocht verder naar Taquile. Dit eiland is 6 km lang en wordt bevolkt door zo'n 2000 mensen die volledig op zichzelf leven. Geen auto's, bussen of zelfs fietsen. Enkel bootjes, voor de visvangst. Alle andere verplaatsingen gebeuren te voet over zelf aangelegde paadjes die er zelden vlak bij liggen. De fysieke paraatheid van deze eilandbewoners is werkelijk fenomenaal.
Om een beter inzicht te krijgen in hun leven, hadden we ingepland om één nachtje te blijven slapen bij een plaatselijke familie op Taquile. Hotels zijn er niet, enkel een viertal restaurants. De meeste bewoners spreken Quechua, zoals het gelijknamige sportmerk, en Spaans. Voor een conversatie die naam waardig, waren we aangewezen op de vader van het gastgezin.

Hij wist ons veel dingen te vertellen over hun leven. Ons is wel duidelijk geworden dat iedereen moet meewerken om te overleven. Velen zijn allrounders: visser, timmerman, boer, kok, enz... En dat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Van zonsopgang tot na zonsondergang. Elektriciteit halen ze opmerkelijk genoeg van zonnepanelen! Dit is mogelijk dankzij de inbreng van Fujimori, de vorige president van Peru met ongetwijfeld Japanse roots.

Terwijl ons gastgezin naarstig aan het werk ging, konden wij het eiland gaan verkennen. Vol goeie moed begonnen we er aan, maar al snel bleek het veel lastiger dan het leek.

We wandelden en klommen enkele uren aan een stuk, zagen mooie afgezonderde stranden, de prachtigste terrassen en vooral ook de noeste arbeid van de bewoners. In een groep van zo'n 600 à 700 man/vrouw waren ze bezig om een pad aan te leggen naar één van de stranden. Daarvoor hadden ze enkel hamer en beitel ter beschikking. De mannen klopten de rotsen tot effen blokken, de vrouwen brachten het zand aan voor de aanmaak van het tussenvoegsel. Zelden zo'n eensgezindheid gezien. Het werk was deze week volledig gericht op de "community". Daarnaast werkte iedereen ook nog voor zichzelf (onder meer visvangst en oogst). Alle families waren ook schapenhoeders. Sommigen hadden zelfs een zwart schaap. :-)

We waren dankbaar dat we zo'n dag en nacht konden doorbrengen op het eiland. Een mooie en unieke ervaring, zeer de moeite waard.

Als kers op de taart volgt hierna de video van de ALS Ice Bucket Challenge van Cindy. Ik daag Charlotte, Liselore en Fanny uit om een nog originelere locatie te vinden... :-)

Puno - Titicacameer

De lange busreis van Arequipa naar Puno leidde ons langs een stadje genaamd Juliaca. De mensen in dit knooppunt kunnen niet rekenen op inkomsten uit toerisme, mijnbouw of visserij. De armoede was dan ook goed merkbaar. Vooral de straten lagen er heel slecht bij. De bussen en vrachtwagens moeten verplicht de hoofdweg nemen die er op zijn zachtst gezegd hobbelig bijligt. Net ervoor had het geregend, waardoor vele straten blank stonden. Gelukkig was dit enkel maar een passage en geen effectieve halte.

De stad Puno is gelegen aan het befaamde Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3910 m boven de zeespiegel). Over een lengte van 165 km kun je nog moeilijk van een meertje spreken. Het grootste deel van het meer is gelegen op Peruviaans grondgebied. Het overige deel behoort tot Bolivia.

Het water van het Titicacameer staat gekend als zijnde drinkbaar, omwille van het laag zoutgehalte. Tenminste het deel dat in Peru ligt. De golven (en dus de wind) hebben er voor gezorgd dat het zout afgezet werd op het Boliviaans gedeelte.

Viel er verder nog iets te beleven in Puno? Goh, niet zo heel erg veel. Het dient vooral als uitvalsbasis om de eilanden op het meer te gaan bezoeken.
We zijn in de plaatselijke kathedraal nog even een kaarsje gaan branden voor al onze bloglezers. :-)

Een standbeeld van de oprichter van het Incarijk, Manco Capác, willen we jullie niet onthouden.

Een pose bij de volle maan kon echter ook niet ontbreken.

Volgende etappe: een bezoek aan de drijvende eilanden van Uros en een overnachting op het eiland Taquile, dat alles temidden het Titicacameer.

Een dagje extra: Arequipa

Eerst en vooral:
 -  een heel gelukkig 56 ste verjaardag aan mijn papa,
 -  eveneens een heel gelukkige verjaardag aan Ellen, Linton zijn zus, de leeftijd bij een vrouw verklappen we niet ;)
 -  en als laatste maar zeker niet onbelangrijk: welkom op deze wereld Mathis Choppinet! Proficiat aan mama Isabel en papa Gilles.



Doordat Misti al na één dag was afgelopen hadden we enerzijds terug een zacht bed om te slapen en anderzijds een extra dag in Arequipa.

We genoten van de extra dag rust (eens niet om 7u of daarrond opstaan :)) en hebben de stad bezocht. Het is ons nu wel duidelijk geworden dat je niet voor een citytripje naar Peru moet komen. De steden zijn ok maar veel te druk (of toch Lima en Arequipa) en de vele uitlaatgassen stinken als de pest.

Arequipa zelf heeft enkele bezienswaardigheden: een enorm groot en wel mooi klooster (wat zelfs lijkt op een klein dorp),

Juanita (het inca-meisje dat werd geofferd aan de vulkaan en dat gemummificeerd werd teruggevonden, nog live te bezichten! wel half bevroren), de kathedraal en het plaza de armas.

Veel fotokes hebben we dus niet aangezien je praktisch nergens foto's mag nemen...:(

Verder had liefje honger en gingen we een winkeltje binnen genaamd "Cacao", wat blijkt: een belg in Arequipa! Sinds een klein jaar baat hij en zijn vrouw daar een chocolaterie uit. Na wat geklets zei hij dat het normaal is dat we snel uitgeteld zijn en dat ik constant hoofdpijn heb. Het is eigen aan de hoogte, je hebt een week nodig tegen dat je lichaam dit gewend is. Ik was blij dat te horen want ik dacht al dat het aan mij en mijn fysiek lag...

We waren blij met ons dagje rust maar zijn net zo content dat we de dag erop kunnen doorreizen naar Puno. Terug wat avontuur aan het Titicacameer!

PS. Deze foto deed mij denken aan Liselore, ze zijn zo lief ;)