Maandag moesten we vroeg opstaan om klaar te staan voor een bezoek aan de drijvende eilanden van Uros en het eiland Taquile, alwaar we zouden overnachten bij een plaatselijke familie.
Een boottochtje van in totaal 2,5 uur heen zou ons ter plaatse brengen.
Na een dik half uur varen kwamen we eerst aan bij een zeer merkwaardig fenomeen: meer dan 80 eilandjes, vaak niet meer dan 30 meter breed, die drijven op het meer en bewoond worden door een volk, genaamd Uros. Dit volk werd destijds verdreven door de Inca's waarna ze het meer opvluchtten en erin slaagden om eilandjes te maken uit riet. Tot op de dag van vandaag leeft dit volk nog steeds op deze eilandjes afgezonderd van de buitenwereld. Elke ochtend lijkt het wel alsof ze een show opvoeren om de toeristen te behagen en om ze, uiteraard, ook nog eventjes wat geld uit hun zakken te kloppen, zo gaat dat nu eenmaal. Zo heeft iedereen er wat aan. :-)
Na Uros ging de boottocht verder naar Taquile. Dit eiland is 6 km lang en wordt bevolkt door zo'n 2000 mensen die volledig op zichzelf leven. Geen auto's, bussen of zelfs fietsen. Enkel bootjes, voor de visvangst. Alle andere verplaatsingen gebeuren te voet over zelf aangelegde paadjes die er zelden vlak bij liggen. De fysieke paraatheid van deze eilandbewoners is werkelijk fenomenaal.
Om een beter inzicht te krijgen in hun leven, hadden we ingepland om één nachtje te blijven slapen bij een plaatselijke familie op Taquile. Hotels zijn er niet, enkel een viertal restaurants. De meeste bewoners spreken Quechua, zoals het gelijknamige sportmerk, en Spaans. Voor een conversatie die naam waardig, waren we aangewezen op de vader van het gastgezin.
Hij wist ons veel dingen te vertellen over hun leven. Ons is wel duidelijk geworden dat iedereen moet meewerken om te overleven. Velen zijn allrounders: visser, timmerman, boer, kok, enz... En dat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Van zonsopgang tot na zonsondergang. Elektriciteit halen ze opmerkelijk genoeg van zonnepanelen! Dit is mogelijk dankzij de inbreng van Fujimori, de vorige president van Peru met ongetwijfeld Japanse roots.
Terwijl ons gastgezin naarstig aan het werk ging, konden wij het eiland gaan verkennen. Vol goeie moed begonnen we er aan, maar al snel bleek het veel lastiger dan het leek.
We wandelden en klommen enkele uren aan een stuk, zagen mooie afgezonderde stranden, de prachtigste terrassen en vooral ook de noeste arbeid van de bewoners. In een groep van zo'n 600 à 700 man/vrouw waren ze bezig om een pad aan te leggen naar één van de stranden. Daarvoor hadden ze enkel hamer en beitel ter beschikking. De mannen klopten de rotsen tot effen blokken, de vrouwen brachten het zand aan voor de aanmaak van het tussenvoegsel. Zelden zo'n eensgezindheid gezien. Het werk was deze week volledig gericht op de "community". Daarnaast werkte iedereen ook nog voor zichzelf (onder meer visvangst en oogst). Alle families waren ook schapenhoeders. Sommigen hadden zelfs een zwart schaap. :-)
We waren dankbaar dat we zo'n dag en nacht konden doorbrengen op het eiland. Een mooie en unieke ervaring, zeer de moeite waard.
Als kers op de taart volgt hierna de video van de ALS Ice Bucket Challenge van Cindy. Ik daag Charlotte, Liselore en Fanny uit om een nog originelere locatie te vinden... :-)
Een boottochtje van in totaal 2,5 uur heen zou ons ter plaatse brengen.
Na een dik half uur varen kwamen we eerst aan bij een zeer merkwaardig fenomeen: meer dan 80 eilandjes, vaak niet meer dan 30 meter breed, die drijven op het meer en bewoond worden door een volk, genaamd Uros. Dit volk werd destijds verdreven door de Inca's waarna ze het meer opvluchtten en erin slaagden om eilandjes te maken uit riet. Tot op de dag van vandaag leeft dit volk nog steeds op deze eilandjes afgezonderd van de buitenwereld. Elke ochtend lijkt het wel alsof ze een show opvoeren om de toeristen te behagen en om ze, uiteraard, ook nog eventjes wat geld uit hun zakken te kloppen, zo gaat dat nu eenmaal. Zo heeft iedereen er wat aan. :-)
Na Uros ging de boottocht verder naar Taquile. Dit eiland is 6 km lang en wordt bevolkt door zo'n 2000 mensen die volledig op zichzelf leven. Geen auto's, bussen of zelfs fietsen. Enkel bootjes, voor de visvangst. Alle andere verplaatsingen gebeuren te voet over zelf aangelegde paadjes die er zelden vlak bij liggen. De fysieke paraatheid van deze eilandbewoners is werkelijk fenomenaal.
Om een beter inzicht te krijgen in hun leven, hadden we ingepland om één nachtje te blijven slapen bij een plaatselijke familie op Taquile. Hotels zijn er niet, enkel een viertal restaurants. De meeste bewoners spreken Quechua, zoals het gelijknamige sportmerk, en Spaans. Voor een conversatie die naam waardig, waren we aangewezen op de vader van het gastgezin.
Hij wist ons veel dingen te vertellen over hun leven. Ons is wel duidelijk geworden dat iedereen moet meewerken om te overleven. Velen zijn allrounders: visser, timmerman, boer, kok, enz... En dat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Van zonsopgang tot na zonsondergang. Elektriciteit halen ze opmerkelijk genoeg van zonnepanelen! Dit is mogelijk dankzij de inbreng van Fujimori, de vorige president van Peru met ongetwijfeld Japanse roots.
Terwijl ons gastgezin naarstig aan het werk ging, konden wij het eiland gaan verkennen. Vol goeie moed begonnen we er aan, maar al snel bleek het veel lastiger dan het leek.
We wandelden en klommen enkele uren aan een stuk, zagen mooie afgezonderde stranden, de prachtigste terrassen en vooral ook de noeste arbeid van de bewoners. In een groep van zo'n 600 à 700 man/vrouw waren ze bezig om een pad aan te leggen naar één van de stranden. Daarvoor hadden ze enkel hamer en beitel ter beschikking. De mannen klopten de rotsen tot effen blokken, de vrouwen brachten het zand aan voor de aanmaak van het tussenvoegsel. Zelden zo'n eensgezindheid gezien. Het werk was deze week volledig gericht op de "community". Daarnaast werkte iedereen ook nog voor zichzelf (onder meer visvangst en oogst). Alle families waren ook schapenhoeders. Sommigen hadden zelfs een zwart schaap. :-)
We waren dankbaar dat we zo'n dag en nacht konden doorbrengen op het eiland. Een mooie en unieke ervaring, zeer de moeite waard.
Als kers op de taart volgt hierna de video van de ALS Ice Bucket Challenge van Cindy. Ik daag Charlotte, Liselore en Fanny uit om een nog originelere locatie te vinden... :-)
Wait and see :) Charlotte
BeantwoordenVerwijderen