Gisteren stond de beklimming van de vulkaan El Misti (5825m) op het programma. Een behoorlijk zware gok in ons programma, avonturiers die we zijn.
De Misti is een vulkaan die voor het laatst enige activiteit vertoonde in 1985 en voor de rest pas voor het laatst echt uitgebarsten was in de 15e eeuw. Deze puist ligt vlak tegen Arequipa en kan vanuit eender welke plaats in de stad gezien worden.
Eerste punt was het nodige materiaal. Wij waren zo naïef om te denken dat we met onze Jan Yperman-rugzakken zouden toekomen. Dat bleek al snel behoorlijk verkeerd gedacht. Een grote rugzak was nodig voor al onze spullen: een tent, matje, slaapzak, jas, muts, sjaal, handschoenen, twee fleece-pulls, reservekleren, zonnecrème, eten en zo maar eventjes 5 liter water!
Onze schoenen waren ook niet aangepast, dus ook die hebben we ter plekke moeten huren.
Uiteindelijk waren we niet de enige, nog twee andere zotte mensen vonden dit ook wel een mooie uitdaging, een Vietnamees en een Peruviaan. Samen met onze gids begonnen we met zijn vijven dan ook met goeie moed aan onze gekke opdracht.
De beklimming van deze vulkaan staat gekend als zijnde "gemakkelijk" zodat slechts 2 dagen nodig zijn om de top te bereiken (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de even hoge Kilimanjaro, waar 7 dagen vereist zijn). Eerst worden we na een anderhalf uur durende rit op een wel heel hobbelig baantje (ideaal voor zij die snel misselijk worden in een wagen...) afgezet aan de voet van de vulkaan op zo'n 3400m hoogte boven de zeespiegel.
Eenmaal aan de klim begonnen bleek de combinatie van alles (zon, loodzware rugzak, lompe schoenen die we niet gewend waren, maar bovenal het opgelegde tempo) ons snel de das om te doen. We moesten al snel naar adem happen, ons hart klopte overuren. We liepen ook achter op de rest die aan een hoog tempo telkens verder van ons wegliepen. Het enige dat we konden doen is ons eigen tempo vinden en tijdig halt houden om te bekomen. De weinige gezamelijke pauzes (elk kwartier zo'n twee minuutjes) waren slechts een doekje voor het bloeden. Na de derde stop vroeg onze Vietnamese vriend als we een beetje op schema zaten. Toen de gids eerlijk antwoordde dat we wel heel erg traag bezig waren en aan dit tempo zelfs het eerste kamp (overnachtingsplek op de vulkaan) op 4000m niet zouden halen voor het donker (= ca. 18u00), was het voor ons wel duidelijk dat we ons verstand moesten gebruiken en moesten beslissen om er na nog net geen uur ermee op te houden.
Jammer maar helaas. De enige juiste beslissing evenwel, anders ging het niet goed afgelopen zijn, daar waren Cindy en ik het over eens.
De Vietnamees was kort daarvoor zelf aan het duizelen geweest, maar wou van geen ophouden weten. Opgeven staat niet in hun woordenboek, trots als de Aziaten zijn. Dan zijn wij toch wel wat slimmer, denk ik dan stilletjes. We zullen het nooit weten als hij er geraakt is of in welke staat hij terug in Arequipa beland is... De verhalen over mensen die hun leven lieten tijdens het beklimmen van deze vulkaan bezorgen ons nog steeds rillingen.
Met deze wending zaten we wel plots zonder hotel (aja, want we zouden overnachten op de vulkaan). Gelukkig konden we bij onze vaste uitvalsbasis terecht in Arequipa.
We hebben al meermaals opgelucht gereageerd dat we nu niet stikkapot, verkleumd op die berg zitten, maar lekker warm in ons hotel kunnen uitrusten.
Of hoe een opgave niet als een nederlaag beschouwd hoeft te worden. :-)
Het hoogste punt dat we tijdens onze reis behaald hebben (en waar we meer dan waarschijnlijk niet meer boven zullen gaan) is die van enkele dagen geleden tijdens onze trip naar Chivay op 4910m.
De zon was op onze korte trip wel behoorlijk nadrukkelijk aanwezig. De zonnecrème deed meestal zijn werk. Maar dat we nog goed moeten leren smeren bleek op het eind van de dag. Met de deels verbrande, deels witte delen van ons lichaam, lijkt het wel alsof we de Peruviaanse vlag (rood-wit-rood) eer willen aan doen. ;-)
's Avonds was er dan tijd voor een lekker diner in het restaurant ZigZag. Met dank aan Jean-Paul van Safeinlima voor de hint.
Vandaag is een onverwacht vrije dag, tijd genoeg om het historisch centrum van Arequipa te bezoeken.
PS: Ondertussen heeft Cindy een uitdaging voor de ALS Ice Bucket Challenge ontvangen van Mieke. Hou jullie maar vast! :-)
De Misti is een vulkaan die voor het laatst enige activiteit vertoonde in 1985 en voor de rest pas voor het laatst echt uitgebarsten was in de 15e eeuw. Deze puist ligt vlak tegen Arequipa en kan vanuit eender welke plaats in de stad gezien worden.
Eerste punt was het nodige materiaal. Wij waren zo naïef om te denken dat we met onze Jan Yperman-rugzakken zouden toekomen. Dat bleek al snel behoorlijk verkeerd gedacht. Een grote rugzak was nodig voor al onze spullen: een tent, matje, slaapzak, jas, muts, sjaal, handschoenen, twee fleece-pulls, reservekleren, zonnecrème, eten en zo maar eventjes 5 liter water!
Onze schoenen waren ook niet aangepast, dus ook die hebben we ter plekke moeten huren.
Uiteindelijk waren we niet de enige, nog twee andere zotte mensen vonden dit ook wel een mooie uitdaging, een Vietnamees en een Peruviaan. Samen met onze gids begonnen we met zijn vijven dan ook met goeie moed aan onze gekke opdracht.
De beklimming van deze vulkaan staat gekend als zijnde "gemakkelijk" zodat slechts 2 dagen nodig zijn om de top te bereiken (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de even hoge Kilimanjaro, waar 7 dagen vereist zijn). Eerst worden we na een anderhalf uur durende rit op een wel heel hobbelig baantje (ideaal voor zij die snel misselijk worden in een wagen...) afgezet aan de voet van de vulkaan op zo'n 3400m hoogte boven de zeespiegel.
Eenmaal aan de klim begonnen bleek de combinatie van alles (zon, loodzware rugzak, lompe schoenen die we niet gewend waren, maar bovenal het opgelegde tempo) ons snel de das om te doen. We moesten al snel naar adem happen, ons hart klopte overuren. We liepen ook achter op de rest die aan een hoog tempo telkens verder van ons wegliepen. Het enige dat we konden doen is ons eigen tempo vinden en tijdig halt houden om te bekomen. De weinige gezamelijke pauzes (elk kwartier zo'n twee minuutjes) waren slechts een doekje voor het bloeden. Na de derde stop vroeg onze Vietnamese vriend als we een beetje op schema zaten. Toen de gids eerlijk antwoordde dat we wel heel erg traag bezig waren en aan dit tempo zelfs het eerste kamp (overnachtingsplek op de vulkaan) op 4000m niet zouden halen voor het donker (= ca. 18u00), was het voor ons wel duidelijk dat we ons verstand moesten gebruiken en moesten beslissen om er na nog net geen uur ermee op te houden.
Jammer maar helaas. De enige juiste beslissing evenwel, anders ging het niet goed afgelopen zijn, daar waren Cindy en ik het over eens.
De Vietnamees was kort daarvoor zelf aan het duizelen geweest, maar wou van geen ophouden weten. Opgeven staat niet in hun woordenboek, trots als de Aziaten zijn. Dan zijn wij toch wel wat slimmer, denk ik dan stilletjes. We zullen het nooit weten als hij er geraakt is of in welke staat hij terug in Arequipa beland is... De verhalen over mensen die hun leven lieten tijdens het beklimmen van deze vulkaan bezorgen ons nog steeds rillingen.
Met deze wending zaten we wel plots zonder hotel (aja, want we zouden overnachten op de vulkaan). Gelukkig konden we bij onze vaste uitvalsbasis terecht in Arequipa.
We hebben al meermaals opgelucht gereageerd dat we nu niet stikkapot, verkleumd op die berg zitten, maar lekker warm in ons hotel kunnen uitrusten.
Of hoe een opgave niet als een nederlaag beschouwd hoeft te worden. :-)
Het hoogste punt dat we tijdens onze reis behaald hebben (en waar we meer dan waarschijnlijk niet meer boven zullen gaan) is die van enkele dagen geleden tijdens onze trip naar Chivay op 4910m.
De zon was op onze korte trip wel behoorlijk nadrukkelijk aanwezig. De zonnecrème deed meestal zijn werk. Maar dat we nog goed moeten leren smeren bleek op het eind van de dag. Met de deels verbrande, deels witte delen van ons lichaam, lijkt het wel alsof we de Peruviaanse vlag (rood-wit-rood) eer willen aan doen. ;-)
's Avonds was er dan tijd voor een lekker diner in het restaurant ZigZag. Met dank aan Jean-Paul van Safeinlima voor de hint.
Vandaag is een onverwacht vrije dag, tijd genoeg om het historisch centrum van Arequipa te bezoeken.
PS: Ondertussen heeft Cindy een uitdaging voor de ALS Ice Bucket Challenge ontvangen van Mieke. Hou jullie maar vast! :-)
Linton je had best mijn humohoedje aangedaan :) de liefjes stralen op de foto's, leuk om te zien. Charlotte x
BeantwoordenVerwijderenMerci :) en geen loze visserkes ni meer hé ;)
BeantwoordenVerwijderen